ไม่อยากให้ดาวเปื้อนดิน

ข้อมูลเบื้องต้น

ความรักของเขาและเธอ ซึ่งมีความเป็นเพื่อน มาอยู่ในความรักของเขา ดินจะเลือกเพื่อนอย่างวายุหรือจะเลือกความรักกับรุ่นพี่อย่างดาว 

เนื้อเรื่อง

ไม่อยากให้ดาวเปื้อนดิน

    วันนี้เป็นวันแรกของการใช่ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของดินและวายุ ดินมารอวายุเพื่อเข้าเรียนพร้อมกัน นัดกันไว้ 7 โมง

ทำไมวายุยังไม่มาอีกนะ เราสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ทั้งสองสนิทกันมากจน ไม่คิดว่าจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้เราสองคนผิดใจกันได้ จนมาถึงวันนี้ ดินมองนาฬิกาสักพักแล้วก็เริ่มชักหงุดหงิดที่วายุไม่สักที

      ดิน “วายุอยู่ไหนวะ รอนานจนรากจะงอกอยู่แล้วนะเว้ย เดี๋ยวเข้าเรียนสายอย่ามาโทษกูนะ”

  รอได้สักพักวายุก็เดินมาจากรถของตัวเอง เดินมาอย่างเท่ ใส่แว่นกันแดด ผมถูกเซ็ตให้ตั้งขึ้นแล้วก็เดินมาทางผมที่รออยู่สาวๆที่อยู่แถวนั้นมองกันแอบกริ๊ดกันในใจ

      ดิน “พ่อคุณชาย กว่าจะเสด็จมานะ รอเป็นชาติแล้วครับ ไอที่ช้าเนี่ยมั่วแต่เซ็ตผมอยู่ใช่ไหม” ดินพูดด้วยความหมั่นไส้

     วายุ “ ใช่ จะบ้าหรอ รถมันติดเว้ย เข้าใจกันบ้าง เลยมาช้าครับ แค่นี้โมโห” วายุพูดด้วยความกวนตีน

     ดิน  “ ก็ไม่ใช่ว่ากระผมจะรอไม่ได้ครับ แต่มันใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วครับ” ดินด้วยความรำคาญ

     วายุ “ ไปๆเข้าเรียนด่วนเลยครับ” ทั้งสองเลยเดินเข้าตึกเรียน

แต่ระหว่างเดินทางทั้งสองก็เจอกันสาวสวยคนหนึ่ง ดูจากชุดแล้วน่าจะรุ่นพี่ปี2 น่ารัก สวย แต่หน้าคุ้นเหมือนดาวคณะเราเลยแต่ชอบอะ

     วายุ  “เห้ย น่ารักอะใครวะ”วายุซึ่งมีความสนใจกับผู้หญิงคนนี้

     ดิน “ไม่รู้ รู้อย่างเดียวเข้าเรียนเถอะ ไม่งั้นนะ ไม่ได้ความรู้ตั้งแต่วันแรกแน่” ดินก็ชอบรุ่นพี่คนนี้เหมือนแต่ด้วยความที่เวลาน้อยเหลือเราทำให้ทั้งสองต้องรีบเข้าคลาส

     เมื่อถึงเวลาตอนกลางวันทั้งสองเดินไปโรงอาหารของมหาวิทยาลัยก็ไปเจอกับเพื่อนสนิทอีก2คนคือเพียวและมาร์ค บังเอิญเจอกันตอนรับน้องและเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันด้วย เลยสนิทกันเร็ว ทั้งสองเลยมานั่งกินข้าวกลางวันด้วยกัน

     มาร์ค “เห้ย มีข่าวมาว่าพี่มึงดาวคณะนิเทศศาสตร์ปีนี้นิ ไอเพียว” มาร์คแอบแซวเพียว

     เพียว ” อ่อ ข่าวเร็วดีเนอะ ทำไมหรอครับ คุณเพื่อนคิดจะจีบพี่ผมหรอครับ” เพียวพูดดักคอมาร์ค

     มาร์ค “คุณเพื่อนนี้ฉลาดเสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะครับ มาจูบปากทีมาๆ” ระหว่างที่สองคนคุยกันดินกับวายุก็เดินมาที่โต๊ะพอดี

      วายุ “เม้าส์อะไรกันครับ เสียงดังเชียว” วายุแซวเพื่อนทั้งสอง

เพียว “ อ้อ เรื่องพี่กูอะ พี่กูเป็นดาวคณะนิเทศศาสตร์ ชื่อดาว รู้จักไหม” เพียวบอกถึงเรื่องที่คุยให้วายุฟัง

   วายุ  “คนนั้นป่ะ ที่กำลังเดินมาอะ” วายุเห็นก็นึกถึงรุ่นพี่คนเมื่อเช้าที่เจอ

   ดาว “เพียว วันนี้รีบกลับบ้านด้วยล่ะ มีคนรอคุยด้วยที่บ้าน” ดาวมาบอกเพียว

  เพียว “ไม่เอาอะ จะกลับพร้อมพี่ด้วย ไม่เอาอะ ไม่เอา” เพียวทำท่างน่ารักเพื่ออ้อนดาว

   ดาว “วันนี้พี่ยังไม่รู้เลยกลับกี่โมง กลับบ้านก่อนเลย ไม่ต้องรอ ไม่ต้องอ้อนด้วย” ดาวพูดเพราะรู้ทันน้องชายตัวแสบ

  เพียว “คลาสบ่ายอีกคลาสก็เลิกแล้ว มีเวลารอเยอะมาก” เพียวพูดด้วยความสบายใจ

  ดาว “ถ้าไม่กลับนะ จะฟ้องพ่อ คอยดู พี่ไปแหละ” พูดเสร็จดาวก็เดินไป

    พอดาวเดินจากไปทั้ง3นั่งงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อกี้มันดาวคณะนิเทศศาสตร์ นี่ทุกคนอึ้งกับความสวย ถึงกับอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว

  เพียว “เก็บๆหน่อยปากนะ พวกมึง” เพียวเอ่ยแซว

  วายุ  “ชอบอะ กูขอจองเลยนะ กูจะจีบ” วายุพูดอย่างรวดเร็วจนเพื่อนทั้งสองถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก ซึ่งมาร์คที่เอ่ยปากว่าจะจีบแต่ตัวเองก็ไม่คิดจิงจังจะจีบ แต่ดินซึ่งแอบชอบอยู่ห่างๆ ก็ไม่คิดว่าวายุจะพูดแบบนั้นออกมา พอทั้ง4กินข้าวเสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป วายุกับดิน เลิกเร็วเลยไปเล่นบาสที่หน้าตึกคณะบริหาร รอมาร์คกับเพียวเลิกเรียน เล่นได้สักพักทั้งสองก็เดินมาร่วมวงเล่นด้วย ทั้งสี่เล่นกันอย่างสนุกสนาน เพราะทั้งสี่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายกันเลยเพราะยุ่งกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เลยทำให้ทั้งสี่รู้สึกสดชื่นมาก

 มาร์ค “รู้สึกดีเป็นบ้าเลยวะ ไม่ได้เล่นแบบนี้มานานมากแล้ว” มาร์คพูดออกมาด้วยความที่ตัวเอง รู้สึกสดชื่นมาก

 เพียว “ใช่ กูก็คิดยังงั้นแหละ ตั้งแต่สอบเข้าก็ไม่ค่อยได้เล่นกีฬาด้วยกันเลย” เพียวพูดออกมา พร้อมกับยิ้ม

  ดิน    “น่าๆ อย่าคิดมากเลย วันนี้ก็ได้เล่นแล้ว มีอะไรก็พูดมากพวกกูรอฟังอยู่” ดินพูดเพื่อเพียวระบายออกมา

 มาร์ค “วายุแม่งหายหัวไปไหนของมันวะ” มาร์คพูดพร้อมมองหาวายุ

 วายุ   “กูมาแล้ววว จะกลับบ้านแล้วโว้ย หม่อมแม่โทรตามกลับบ้านด่วนๆครับ” วายุพูดด้วยความรีบร้อน

 เพียว “กูกับมาร์คก็จะกลับแหละ กลับชุดนี้แหละ ดินมึงจะเปลี่ยนชุดป่ะวะ” ทั้งสามหันไปมองดิน เพราะเหลือดินคนสุดท้าย

 ดิน   “ ไม่อะ กลับบ้านกัน ใส่เสื้อนี่คลุมเอาก็ได้ ไปกลับบ้านพรุ่งนี้มีเรียนอีกไปๆ” ดินหยิบเสื้อคลุมมาใส่

      ทั้งหมดเดินออกมาจากสนามบาสและแยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อนเตรียมเรียนพรุ่งนี้ ส่วนดินไปส่งวายุที่รถและเดินไปหน้าสถานีBTS แต่ระหว่างทางเดินก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าคุ้นๆ พอนึกได้คนนั้นคือพี่สาวไอเพียวนิ และสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งพยายามเดินเข้าใกล้พี่ดาวดินเลยเดินตามพี่ดาวและทั้งโดนเบียดอย่างแรงจนทั้งสองร้องขึ้น

ดิน/ดาว “โอ๊ย”   ทั้งสองร้องขึ้นพร้อมกันเพราะทั้งโดนเบียดจนเจ็บตัวไปหมดแล้ว

ดาว “น้อง พี่ขอโทษนะค่ะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะเบียดน้องนะ”ดาวก้มหัวข้อโทษรุ่นน้อง

ดิน “ อ้อ ไม่เป็นไรครับ แต่พี่ใช่พี่สาวเพรียวป่ะครับ” ดินแกล้งลองถามพี่ดาวเพื่อจะจำเขาได้

ดาว “ ใช่ น้องเพื่อนเพียวหรอ”ดาวถามด้วยความสงสัย

ดิน  “ใช่ครับ พี่กลับบ้านคนเดียวดึกๆแบบนี้อันตรายนะครับ ผมช่วยถือของครับ” ดินอาสาช่วยดาวถือของ

ดาว “ขอบคุณนะ พี่ช่วยงานที่คณะอะเลยกลับดึก ว่าแต่น้องลงสถานีไหนเนี่ย นี่พญาไทแล้วนะ” ดาวถามด้วยความสงสัย

ดิน “อารีย์ครับ พี่ล่ะครับ” ถามด้วยความสงสัย

ดาว “ สถานีเดียวกันเลย ไปลงกันถึงแหละ” ดาวพูดพร้อมเตรียมของพร้อมที่จะลง

ดิน “ ลงกันครับ ถึงแล้ว” ดินพูดพร้อมแอบจูงมือพี่ดาวลงรถไฟฟ้า

    ทั้งสองเดินคุยกับมาเรื่อยจนถึงหน้าบ้านของพี่ดาวหรือไอเพียวนั้นเองก็เห็นรถเพียวจอดอยู่สงสัยคงกลับมาแล้วแหละระหว่างที่พี่ดาวกำลังเปิดประตูเข้าบ้านไอเพียวก็ออกมาพอดี

ดาว “ ขอบคุณนะที่ช่วยถือของ แล้วก็มาส่งด้วย” ดาวยิ้มแล้วยื่นของให้น้องชายตัวเองแล้วเดินเข้าบ้านไป ส่วนเพียวก็เอ่ยถามดิน

เพียว “แหม่ จะจีบพี่กูก็ไม่บอกมาส่งถึงหน้าบ้านเลยนะ ร้ายนักนะเราอะ”เพียวเอ่ยแซว

 ดิน “บังเอิญเจอเว้ย เลยคุยกัน ไม่คุยแล้วเว้ยง่วงจะกลับบ้านนอนแล้วบาย” ดินพูดเสร็จแล้วก็บอกลาเพื่อนและกลับบ้านตัวเอง

      ส่วนพี่ดาวที่แอบมองจากทางหน้าต่างก็รู้สึกแปลกๆเหมือนทำไมอยู่ใกล้แล้วรู้สึกดีจังนะ เลยไปถามเพียวว่าเป็นเพื่อนกับดินนนานรึยังแล้วเป็นยังไงจนน้องชายเริ่มสงสัยจะถามดาว ดาวเลยรีบกลับเข้าห้องตัวเอง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำกับเราแบบนี้เลย ทำไมน้องน่ารักจัง แถมสุภาพบุรุษด้วย โอ๊ยเขิน แล้วดาวก็หลับไป

    เช้าวันต่อมา วันนี้เพียวถูกพ่อของตัวเองบังคับให้ไปส่งพี่สาวในตอนเช้าแต่ตัวเองนั้นมีเรียนบ่าย เลยขี้เกียจกลับบ้านเลยไม่รู้จะโทรตามเพื่อคนไหน เลยโทรตามดินมานั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อนแต่ระหว่างทางเดินได้สวนกับพี่ดาว เลยเอ่ยทักทายกัน

    ดาว “อ้าวมาแต่เช้าเลย เรียนบ่ายไม่ใช่หรอ เพียวใช่ไหมที่โทรตามมา ใช่ไหมเนี่ย”

    ดิน “ ประมาณนั้นครับ แล้วพี่ดาวไม่ไปเรียนหรอครับ” ดินตอบ

   ดาว “กำลังจะไป อ้าว วายุก็มาด้วยหรอ” จากที่ดาวยิ้มก็ต้องหุบยิ้มทันที

   วายุ “ ใช่ครับ ไปดิน ไอเพียว ไอมาร์ค รอแล้ว”วายุพูดด้วความเร่งรีบ

   ดาว “งั้นพี่ไปก่อนนะ วายุ,ดิน” ดาวบอกลาแล้วก็จากไป

   วายุ “เจอกันครับ” วายุพูดเสร็จแล้วก็กอดคอดินแล้วเดินมาที่โต๊ะ

   วายุ“ต้องขอบคุณมึงนะเพียวที่ให้เบอร์พี่ดาวกับกู กูนัดกินข้าวเย็นนี้กับพี่ดาวด้วย” วายุพูดอย่างอาร์มณดี

 เพียว “ดีแล้วๆ อ่านหนังสือต่อเถอะ” เพียวพูดพร้อมสังเกตเพื่อน2คนที่ตั้งใจอ่านหนังสือ

 วายุ “กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” วายุปวดฉี่เลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

 เพียว/มาร์ค/ดิน “อื้ม” เพราะทั้งสามตั้งใจอ่านหนังสือ

 มาร์ค “มันไม่รู้จริงๆหรอวะ ว่าพี่ดาวเขารู้สึกกับมันแค่รุ่นน้องอะ” มาร์คพูดด้วยความไม่เข้าใจ

 เพียว “มันรู้มันจะขอเบอร์พี่กู จากกูไหมถามฉลาดๆ ดินมึงจะจีบพี่กูก็รีบจีบนะ เดี๋ยววายุคาบไปกินนะเว้ย” เพียวเตือนดิน

 ดิน “ อื้ม ขอบใจนะ แต่กูว่า ให้วายุมันจีบไปเถอะ กูเห็นมันแล้วกูท้อวะ มันสมบรูณ์แบบกว่ากูเยอะ”ดินพูดพร้อมกับทำหน้าสลด

 มาร์ค “สู้ๆก็เอาใจช่วยมึง” มาร์คให้กำลังใจเพื่อน

 เพียว “กูก็เช่นกันนะ”

    ทั้งสองพูดให้กำลังใจดินแต่ไม่รู้เลยคนที่แอบฟังอยู่คือวายุ วายุโกรธมากที่เพื่อนของตนก็ชอบผู้หญิงคนเดียวกับตนจึงหาทางไม่ให้ดินจีบพี่ดาวได้ วายุเลยโทรบอกมาร์คให้บอกดินว่าท้องเสียเลยเรียนไม่ไหวให้จดเผื่อด้วยและกลับไปเตรียมการและเปลี่ยนที่นัดหมายจากร้านอาหารเป็นบ้านของดาว และวันนี้วายุเลยไปกินข้าวบ้านดาว ส่วนเพียวพอเลิกคลาสก็สงสัยว่าทำไมแม่ของตนจึงโทรตามให้กลับบ้าน เมื่อเจอ วายุ พี่ดาวและพ่อแม่ของตนก็ถึงกับงง แต่ก็ต้องทำเนียนไม่สนใจ ระหว่างทานอาหารทุกคนก็คุยกันสนุกสนาน พอทานอาหารเสร็จวายุก็ขอตัวกลับบ้าน เพียวเดินไปส่งเพื่อนของตนและเดินกลับเข้าไปในบ้าน และเดินเข้าไปกดโทรศัพท์หาเพื่อนของตน เมื่อปลายสายรับ

  ดิน    “ฮัลโหล มีอะไร โทรมาทำไมกำลังอ่านหนังสืออยู่” ดินพูดด้วยความหงุดหงิด

 เพียว “วายุมาขอพี่ดาวเป็นแฟนผ่านพ่อแม่กู แล้วพ่อแม่กูก็ให้ด้วย เซ็งชิบ” เพียวพูดด้วยความหงุดหงิด

  ดิน   “ก็ดีแล้ว มีพี่เขยเป็นเพื่อนตัวเอง จะได้คุยกันถูกคอไง” ดินพูดพร้อมหัวเราะ

เพียว “กูไม่ตลก พี่กูไม่ได้ชอบมัน มันทำแบบนี้มันทำร้ายตัวเองมากเลยนะเว้ย และพี่กูอะเขาชอบมึงนะเว้ย”ดินถึงกับอึ้งกับคำพูดที่เพียวพูดเมื่อกี้

  ดิน  “เป็นไปไม่ได้หรอกกู กับพี่มึงอะ”

เพียว “ พยายามดิวะ โธ่ ก็ไปแหละ ปวดหัว บาย ฝันดี” เพียวก็วางสายและก็เข้านอน

  ดินซึ่งหลังจากเพื่อนว่างสายไปก็มีข้อความเข้ามาบอกว่า “พรุ่งนี้เจอกันสถานีสยามนะ” ดินก็งงกับข้อความว่าใครเป็นคนส่งมาแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร วางโทรศัพท์และล้มตัวนอน

  วันนี้ดินตื่นแต่เช้าเพื่อมาเรียนในตอนเช้าและก็มาตามนัดของข้อความที่ส่งมาด้วยเพราะอยากรู้ว่าคือใครที่ส่งข้อความมาหาเขา พอถึงสถานีสยามคนก็เยอะมากแต่เขามองเห็นคนคนหนึ่งซึ่งเอ่ยทักเขา

  ดาว “อ้าวมาแล้วหรอ ดิน”ดาวพูดพร้อมกับยิ้มหวาน

   ดิน “ พี่ใช่ไหมที่ส่งข้อความไปหาผม”ดินพูดอย่างเย็นชา

  ดาว “ ใช่พี่เองแหละ พี่แค่อยากอธิบายระหว่างพี่กับวายุเราไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่ดินคิดนะ แต่พี่รู้สึกกับวายุแค่น้องเท่านั้น”ดินตีหน้านิ่ง ไม่แสดงอาการอะไรจนดาวเริ่มกังวล

   ดิน “ พี่ตัดใจจากผมเถอะ ถึงผมจะรักพี่แค่ไหนแต่ผมก็ไม่ให้ความรู้สึกของเพื่อนต้องเสียไป ผมไม่อยากมองหน้ากันไม่ติด ไม่อยากให้ความรักของผมทำร้ายเพื่อนคนหนึ่งหรอก”ดินตัดสินใจพูดออกไป เพราะคิดว่าเขากับพี่ดาวคงเป็นไปไม่ได้

  ดาว “ถ้านายคิดว่าความรักของพี่กับนายทำให้นายเสียเพื่อน พี่ก็ขอโทษล่ะกันนะ”ดาวพูดจบก็เดินจากไปปล่อยดินทิ้งไว้คนเดียว

   ดินก็เดินเข้าคลาสมาปกติพยายามไม่คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าจนถึงเวลากลางวันเขาก็เดินไปกินข้าวที่โรงอาหารมหาวิทยาลัยตามปกติทุกคนกินข้าวกันตามปกติจนวายุวิ่งเข้าที่โต๊ะหน้าตาตื่นจนทุกคนสงสัย

วายุ “พี่ดาวเขายอมเป็นแฟนกูแล้ว ดีใจโว้ย”ทุกคนที่ฟังประโยคที่วายุพูดออกมาถึงกับอึ้ง

มาร์ค “มึงแน่ใจหรอวะ”มาร์คถามเพื่อความแน่ใจ

วายุ “แน่ดิวะ โธ่”  ทั้งหมดถึงกับอึ้งโดยเฉพาะดิน

เพียว “ดีแหละ ขอให้มีความสุขมากๆนะมึง” เพียวเอ่ย แล้วก็ลุกออกจากโต๊ะไปเพื่อไปเลยบาสกับมาร์คส่วนวายุก็ขอไปเล่นด้วยส่วนดินขอกลับบ้านไปอ่านหนังสือ

   ระหว่างทางดินเดินเที่ยวสยามจนถึงเย็นด้วยความเบื่อและเซ็งที่แต่ก็ดีที่เห็นหน้าวายุมีความสุขแต่ประโยคเมื่อเช้ามันวนเวียนอยู่ในหัวของดินทำให้ดินไม่สามารถคิดอะไรได้เลย ดินเดินไปเรื่อยๆเมื่อยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็ประมาณ 4 โมงเย็น ก็เลยเดินทางกลับบ้านโดนเดินไปที่รถไฟฟ้า BTS เมื่อนั่งรถไฟฟ้าไปได้สักพักก็ถึงสถานีปลายทางดินก็เดินลงมาจากรถไฟฟ้าแล้วก็เดินกลับบ้านแต่ก็เจอกับพี่ดาวกำลังเปิดประตูเข้าบ้านอยู่ ทั้งคู่เลยพูดพร้อมกันว่า

ดาว/ดิน “ทำไมพึ่งกลับบ้าน”ทั้งสองพูดพร้อมกัน

  ดิน   “ผมขอโทษครับ”พอดินกำลังจะเดินไป ดาวก็พูดแทรกขึ้นมา

 ดาว “ทำไมนายแคร์ความรู้สึกเพื่อนนายมากกว่า ความรู้สึกของคนที่นายรักล่ะ ถามจริงรักพี่บ้างไหมแคร์ความรู้สึกกันบ้างดิ นายรู้ไหมพี่รักนายนะ ไอเด็กบ้า”  วายุกับเพื่อนที่ฟังอยู่ทนไม่ไหวจึงตัดสินใจเดินออกมา เพราะสิ่งที่ตนรู้อยู่แล้วคือพี่ดาวรู้สึกกับตนแค่น้องแต่ก็ยังจะจีบพี่เขาให้ได้อีก

วายุ  “มึงไม่ผิดหรอก กูผิดเองแหละ ความรู้สึกแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้หรอกวะ กูยอมแพ้วะ”

   ดิน “ขอบคุณมึงนะที่เข้าใจกู มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับกู”พอพูดเสร็จวายุก็เดินเข้าไปพร้อมเพื่อน ทิ้งให้ทั้งสองได้คุยกัน

  ดาว “มีอะไรจะบอกพี่บ้างไหม แต่พี่บอกนายไปหมดแล้ว” ดาวอมยิ้มพร้อมกับรอฟังคำตอบ

  ดิน “มีสิ” พูดเสร็จแล้วดินก็โน้มตัวลงมากระซิบข้างหูดาวว่า”ดินรักพี่ดาวมากนะครับ”แล้วก็มองหน้าพี่ดาวได้สักพักดาวก็เอ่ย

 ดาว “พี่ไม่บอกแหละพี่บอกไปหมดแล้วแต่มีประโยคหนึ่งนะที่หายไป พี่รักดินนะค่ะ”แล้วทั้งสองก็กอดกัน ได้สักพักก็ผละออกเพราะเสียงแซวจากน้องชายตัวแสบและเพื่อนอีก2คน และทั้งสองก็เดินเข้าบ้านตามเพื่อนๆของตนไป